Czarnogóra - dzień 7.

Na dziś nasz super rezydent Wojtek zaplanował wycieczkę do Albanii. Co prawda mieliśmy nadzieję, że będzie to wycieczka pokazująca nam normalne życie w Albanii ale nie, wycieczka ma objąć wizytę w stolicy, czyli Tiranie i potem w drodze powrotnej przejażdżka do Szkodry.
Tirana, miasto założone w 1614 roku, które dopiero w 1920 roku zostało stolicą Albanii. Miasto dość liczne, bo ma ponad 600 tysięcy mieszkańców. A my zaczynamy nasze zwiedzanie od placu na przeciwko Uniwersytetu w Tiranie skąd idziemy pod polski akcent kraju: pomnik Fryderyka Chopina. Co kraj to obyczaj i tu mają swoją pisownię jego nazwiska.



Następnie idąc w stronę centrum miasta mijamy mnóstwo ciekawie pomalowanych budynków. Nasz przewodnik mówi, że powstała swoista mania malowania bloków w różnokolorowe wzorki i szlaczki, dzięki temu ludzie pozbywają się różnych stresów i dzięki temu miasto nie jest tak przygnębiające i ponure.



Mijając ciekawsze (np. park Młodzieży ze swoją super fontanną) i mniej ciekawe miejsca i uliczki docieramy do głównego placu: Placu Skanderbega na którym jest i pomnik samego Skanderbega na koniu. A kimże on jest? To Albański bohater narodowy, przywódca, powstaniec, przez sporą część życia broniący Albanii przed najazdami Turków, żyjący w pierwszej połowie XV wieku (a właściwie i tuż po, bo zmarł w 1468r.).



Tuż obok placu znajdują się różne ważne budynki, np. Muzeum Narodowe, Opera, Bank Narodowy czy Pałac Kultury. Znajdziemy tam również obok meczet Hadżi Ethem Beja i Wieżę Zegarową (na zdjęciu poniżej), która ze swoją wysokością 35m. była do 1970 roku najwyższą budowlą w Tiranie.




Nie mogę pominąć jakże ciekawej rzeczy mającej miejsce w całej Albanii ale ujawniającej się w większych miastach a już w stolicy dochodzącej do granic absurdu wręcz. Umiłowanie tutejszych do marki Mercedes jest przeogromne. Wg tego co mówił nam przewodnik: każdy Albańczyk powinien chociaż raz w życiu mieć Mercedesa. I naprawdę jest ich całe zatrzęsienie w mieście. Wg mnie przynajmniej 50-60% samochodów z krajowymi tablicami to Mercedesy.


Dalsza część ciutkę niżej, pod reklamą:


Oto dalsza część wpisu:



Na dowód tego proszę bardzo, zdjęcie wcale nie jakoś specjalnie wyszukiwane - same "merce" (koparki nie liczę). Nawet na znakach zakazu wyprzedzania symbole samochodów mają w miejscu tylnych świateł charakterystyczne dla Mercedesów (tych starszych) trzy paski :)



Koniec zwiedzania Tirany, udajemy się do Szkodry od którego to miasta zaczyna się największe jezioro na Półwyspie Bałkańskim: Jezioro Szkoderskie. Ale my tu przybyliśmy, aby zwiedzić twierdzę/zamek Rozafa. Historia zamku zaczyna się od około 167 roku przed naszą erą. Ciekawa legenda wiąże się natomiast z nazwą zamku. Dawno, dawno temu, trzej bracia zostali wyznaczeni do budowy zamku. Pracowali przy stawianiu murów całe dnie, lecz zawsze w nocy mury się zawalały. I tak dzień po dniu. Aż pewnego dnia spotkali pewnego staruszka, który doradził im, aby złożyli jakąś ofiarę, poświęcili coś dla nich bardzo ważnego, wtedy mury przestaną się zawalać nocami. Długo zastanawiali się cóż to mogłaby być za ofiara. Doszli do wniosku, że poświęcą jedną z żon. Która z żon tychże braci nazajutrz przyniesie pierwsza obiad, ta zostanie zamurowana w ścianie. Oczywiście umówili się, że nie powiedzą niczego swoim żonom, żeby faktycznie to było "losowanie" a nie "ustawianie". Wieczorem jak zwykle się rozeszli do swoich domów, ale starsi dwaj bracia od razu powiedzieli swoim żonom o tym planie, najmłodszy będąc uczciwym, niczego swojej nie powiedział. Następnego dnia jak zapewne się domyślacie, obiad przyniosła jako pierwsza żona najmłodszego z braci. Cała trójka wytłumaczyła jej o co chodzi i że musi zostać poświęcona, zgodziła się bez żadnych protestów. Aczkolwiek pod jednym warunkiem. Jako, że miała nowonarodzonego syna, kazała nie zamurowywać sobie prawej piersi, aby móc go karmić, prawego oka, aby mogła go doglądać, prawej ręki, aby mogła pogłaskać i prawej nogi, aby mogła pobujać w kołysce. Dlatego do tej pory niektórzy mówią, że na jednej ze ścian nadal można dostrzec spływające mleko a raz na jakiś czas spadające kamienie są wilgotne od jej łez, płaczącej za swoim synem. A zamurowana żona oczywiście miała na imię Rozafa.












Po więcej zdjęć z wycieczki po Albanii zapraszam do Moni galerii.
A co w następnym wpisie o Czarnogórze? Odwiedziny u Świętego Mikołaja... czyli zwiedzanie "pochylonej" wyspy Sveti Nikola :)