Tatry 2014r. część 8.

Wreszcie za oknem piękna pogoda, chociaż góry spowite mgłami/chmurami. Czym prędzej się zebraliśmy i wyruszyliśmy w stronę Palenicy Białczańskiej. Jednak mgły/chmury (będę pisał na to "mgły", dla świętego spokoju) były w ilości zdecydowanie zbyt dużej, żeby podziwiać widoki. No nic... ruszyliśmy. Słońce będące tuż nad horyzontem dawało piękny efekt promieni przebijających się pomiędzy drzewami - żałuję, że jednak nie zrobiłem temu zdjęć. Pierwszy przystanek: Wodogrzmoty Mickiewicza. Obowiązkowe foteczki i dalej w drogę :)



Nużącą (szczególnie przy otaczających nas mgłach) drogą w końcu dotarliśmy do Morskiego Oka. Niezbyt pociągało nas przesiadywanie przy schronisku, więc od razu zeszliśmy w stronę wody i (dla mnie) niespotykanym brakiem ludzi na kamieniach :)








Widok pomimo mgieł był bardzo ciekawy. Zapatrzeni w stronę bez mgieł nagle zauważyliśmy, że te, które nam zasłaniały staw i Rysy - nagle zniknęły. Równie nagle zrobiło się jeszcze piękniej :)







Dalsza część ciutkę niżej, pod reklamą:


Oto dalsza część wpisu:



Postanowiliśmy podejść jednak bliżej schroniska, żeby wszamać jakieś jedzonko i ruszyliśmy dalej (szczególnie, że jak szybko mgły zniknęły, tak szybko znów się pojawiły). I tak sobie szliśmy zamglonym, niebieskim szlakiem w stronę Doliny Pięciu Stawów Polskich, dopóki nie trafiliśmy na dziurę w otaczającej nas, białej kurtynie. Więc szybko chwyciliśmy za aparatki i skorzystaliśmy z chwili :)




Niestety resztę trasy już znów przeszliśmy widząc jedynie najbliższe skałki (no może niekoniecznie najbliższe, bo w sumie widzialność wynosiła pewnie ze 200m ale to zdecydowanie za mało, żeby mieć jakiekolwiek widoki na góry). Po dotarciu do Przedniego Stawu oczywiście pamiątkowe foteczki (chociaż po zdjęciach zupełnie nie widać, że jesteśmy nawet w górach):




Chwilka odpoczynku przy schronisku i poszliśmy dalej. Niestety mgła się zagęściła. Widoczność jeszcze bardziej spadła - nawet na tyle, że nie mogliśmy popodziwiać Siklawy:



Więc szybko minęliśmy nasz najwyższy w kraju wodospad i ruszyliśmy dalej w stronę Doliny Roztoki, która w tych warunkach naprawdę bajkowo (baśniowo) wyglądała! Mgieł ubyło ale za to deszczu przybyło - więc po prostu szliśmy przed siebie bez pamiątkowych zdjęć. Wyjątek zrobiliśmy przy mostku nad potokiem (szczególnie, że przestało z tego co kojarzę kropić):







Po chwili ruszyliśmy dalej, docierając w padającym deszczu znów "pod" Wodogrzmoty Mickiewicza...



... i popędziliśmy dalej gdyż już zaczynało się ściemniać (i wciąż kropiło nieprzyjemnie). Dotarliśmy dosłownie w ostatniej chwili, gdyż po zajęciu miejsc w BUSie zrobiło się czarno za oknami samochodu.

Pomimo mgieł - cóż za cudowny dzień to był! :D